OPA…
Uitgeput op bed. Rustend, diep zuchtend. Uitgemergeld door de kanker die zijn botten verteerde. IJsblokjes op zijn bovenlip om de pijn van uitdroging te verzachten. Zijn borstkast gaat gestaag op en neer van de adem die hem spoedig zal verlaten. Ons afscheid, we zien hem voor de laatste keer. Onze opa is 92 jaar oud. We zullen hem nooit meer zien…
En dan plots… slaat hij zijn ogen open. “Hallo jongens, we zien elkaar weer in de hemel”… (bron Hans De Bruyn)
