Het is een bekend citaat van Tolstoj: ‘Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.’ Maar geldt dat ook voor individuen? Of geldt daar eerder: ‘Alle ongelukkige lijken op elkaar, iedereen is gelukkig op zijn eigen wijze’?
Coaches ervaren het: de omstandigheden van iedere coachee zijn anders, de verhalen zijn anders – maar de overlevingspatronen waar mensen in vastlopen zijn verrassend gelijk. Mensen verschillen in geluksbeleving, ze verschillen in het maken van keuzes, maar ze zijn doorgaans vrij eensgezind in hun narigheid.
De meeste mensen zijn opgevoed door ouders die het goed bedoelden, maar die geen idee hebben wat voor kind er precies in de wieg lag. Uiterlijk gaat het nog (‘Hij heeft jouw neus’, ‘Kijk, net zulk mooi haar als jij’), maar daar houdt het dan ook mee op. Ouders kunnen niet weten wat dit individuele kind precies nodig heeft om EVENWICHTIG en GELUKKIG op te groeien.
Er zit nu eenmaal geen gebruiksaanwijzing bij. Veel of weinig structuur? Een beetje streng aanpakken of juist niet? In boeken over opvoeden staat het goede antwoord ook niet, want ieder kind is anders. Dus doen ouders wat hun goeddunkt. En vinden ze dat ze geen verschil mogen maken tussen hun kinderen.
Dit betekent dat hun kinderen vaak later in hun leven alsnog op ZOEK gaan; allereerst naar wat ze over zichzelf zijn gaan geloven als gevolg van hun opvoeding, en ten tweede naar wat ze ECHT NODIG hebben. Coaches kunnen helpen in dat zoekproces (een proces dat zij van zichzelf zullen herkennen), want persoonlijke GROEI begint vaak met vroeg of laat het VERSCHIL gaan zien tussen wat je over jezelf bent gaan denken vanuit je jeugd, en zijn wie je ECHT bent.
GEWOON jij…
