Wat doe je op een druilige Zondag namiddag? Wandelen? Naar de bioscoop? Werken? Of zoals wij dit weekend gedaan hebben eens naar een lezing gaan met als onderwerp ‘relaties’ en spiritualiteit of beter gezegd ‘(liefde)relaties’ door Jan Geurtz auteur van o.a. Verslaafd aan liefde en Vrij van gedachten. De organisatie was in handen van de Bond Zonder Naam en de bijzonder fijne Gastheer Wouter Torfs (Schoenen Torfs) stelde aan minstens 100 deelnemers de mooie kantine van het distributie centrum in Temse ter beschikking. Dank u wel Wouter.
Het was een héél boeiende lezing over relaties, relaties als koppel, maar ook én vooral over de RELATIE MET JEZELF. Wie ben je? Wat is je ZELFBEELD, je AANGELEERDE zelfbeeld, je IDENTITEIT, Wie is je IK of ook EGO genoemd? Hier alvast een kleine samenvatting.
Vergis je niet het gaat het over onze “denkende geest” dat maakt dat we (denken) te ZIJN!
Maar is dit nu wie we werkelijk zijn? Wie is Eddy?
Een experimentje? OK? Hier komt hij dan…. ‘CITROEN’, een mooie gele CITROEN!
Als het experiment goed is verlopen dan zie je onmiddellijk die citroen voor je, misschien proef je ook het zurige van zo’n citroen? Waar zit die Citroen nu? In je hoofd? Neen hoor, er zitten - zo hoop ik toch ook bij jullie -‘hersenen’ in je hoofd. De citroen zit dus duidelijk niet in ons hoofd, eerder in een soort van innerlijke denkruimte, hé. Dus we kijken naar al onze aangeleerde en opgebouwde gedachten, gevoelens en ervaringen doorheen ons leven opgestapeld en we geloven vaak stelling dat dat ook zo is. Het aangeleerde zelfbeeld (EGO) is als een sneeuwbal, weet Jan Geurtz te vertellen. Eerst een klein balletje in je hand om hem dan daarna met veel plezier (of juist niet) in de sneeuw te rollen, die hieraan blijft plakken om maar groter en groter te worden… tot uiteindelijk een hele grote sneeuwbal, een (heel) groot EGO.
Laat ons even voor de gemakkelijkheid aannemen, verteld hij verder, dat de geboorte van een kind het begin van zo’n kleine sneeuwbal is… De geboorte als 1ste ervaring is niet zo’n leuke ervaring voor een klein baby’tje (ook voor vele mama’s niet). DOODANGST, snaken naar lucht, weken lang een punthoofdje… en wat nog allemaal. Het eerste jaar (jaren) van zo’n klein mensje is telkens opnieuw en opnieuw een ervaring van (doods)ANGST en ONTSPANNING. Ontspanning als het van buitenaf voldoende aandacht en liefde krijgt. Is het kindje te lang alléén of heeft het honger, dan ontstaat ANGST en gaat het volop wennen… en krijgt het hopelijk de gevraagde aandacht en liefde waardoor het weer kan ontspannen. Ons aangeleerd zelfbeeld en alles wat we van buitenaf beleven maakt onze identiteit, ons ego. Nu, daar is helemaal niets mis mee? Het is allemaal nodig om überhaupt mens te kunnen worden, te kunnen zijn. Alléén het vreselijk lijden (de aangeboren doodsangst) zouden we moeten kunnen overstijgen. Je bent niet je zelfbeeld, je ervaart je zelfbeeld. Je speelt als het ware een ROL. Doorgaans reageert ons ego op een levenscrisis dus met veel weerstand en veel pijnlijke gedachten. En juist hierdoor maken we ons leven extra ellendig en uitzichtloos. Elke crisis, bijvoorbeeld een relatiecrisis en elke pijnlijke emotie die we ervaren, is in wezen een opening is naar SPRITUELE groei. Of hoe kunnen we de sprong maken vanuit ego’s beknellende gedachten en emoties naar ruime open liefdevolle staat van ZIJN. Hoe veranderen we pijnlijke emoties zoals eenzaamheid, frustratie of angst in toegangsdeuren naar wat in het boeddhisme de ‘boeddha-natuur’ genoemd wordt en in Advaita de ‘non-duale essentie’, een natuurlijke staat die vrij is van lijden…
Meer weten? Hier een gesprek op Youtube met Jan Geurtz, over liefde, verlichting en verslaving
