Bij elke bemiddeling, zo ook laatst nog, moet ik denken aan metafoor van het vechten.
Zeker de moeite om eens te lezen..
De kunst van het vechten!
Er is een groot verschil tussen vechtkunst en vechtsport. In de vechtkunst (Tai Chi, Kungfu) loop je naar achteren om te verdedigen, in de vechtsport is dat geen optie: hoogstens vecht je in rondjes om elkaar heen. Maar wat een voordeel biedt de eerste aanpak! Ruimte, tijd overzicht, energiebesparing, de kans om je verdediging weer op orde brengen, niet reactief opereren, maar je eigen acties plannen.
Vechten is een mooie metafoor voor communicatie. AANVALLEN is dan spreken, VERDEDIGEN is luisteren en vragen stellen. Daar waar je de vechtsport metaforisch als een soort verbaal pingpongen zou kunnen zien, is de vechtkunst meer onderzoekend: ja, en…, of: vertel er eens meer over?
Overigens: naar achteren lopen is tegen onze natuur in. Onze reflex is meteen terugvechten.
Raak je dan te hard, dan gaat iemand niet naar achteren maar slaat terug. En het conflict is geboren.
In de vechtsport ben je bezig met winnen en verliezen. In de vechtkunst ben je bezig met een harmonieuze relatie: win-win communicatie.
Als je te goed verdedigt, kan de ander je niet meer raken en dan stopt de dialoog. Laat dan eens een gaatje vallen, fungeer als een leraar (coach) voor die ander. Besef dat een goede leraar niet laat merken hoeveel beter hij is dan de leerling, anders haakt die leerling af!
Vechtkunst is sterker afstemmen op de ander in plaats van zelf willen scoren. Maar als dat afstemmen niet lukt, als je alles hebt geprobeerd, dan STOPT DE RELATIE… en dan start meestal de vechtsport… (bron: Coachingskalender)
