De amper 22-jarige Amanda Gorman veroverde de harten bij de eedaflegging van de nieuwe Amerikaanse president Joe Biden met haar in zelfverzekerde cadans voorgedragen gedicht ‘The Hill We Climb’, boordevol verwijzingen naar de voorbije moeilijke maanden en verwachting van een betere toekomst.
The Hill We Climb:
Als de dag aanbreekt, vragen we ons af waar we licht kunnen vinden in deze eindeloze schaduw? Het verlies dat we dragen, een zee die we moeten doorwaden. We hebben de buik van het beest getrotseerd. We hebben geleerd dat rust niet altijd vrede is, en de normen en noties van wat "rechtvaardig" is, niet altijd rechtvaardigheid is. En toch, de dageraad is van ons voordat we het wisten. Op de een of andere manier doen we het. Op de een of andere manier hebben we een natie doorstaan en meegemaakt die niet gebroken is, maar gewoon niet af is.
Wij, de opvolgers van een land en een tijd waarin een mager zwart meisje, afstammend van slaven en opgevoed door een alleenstaande moeder, ervan kan dromen president te worden, om vervolgens zelf voor te dragen. En ja, we zijn verre van gepolijst, verre van ongerept, maar dat betekent niet dat we streven naar een unie die perfect is. We streven ernaar om onze unie te smeden met een doel. Om een land samen te stellen dat zich inzet voor alle culturen, kleuren, karakters en omstandigheden van de mens. En dus richten we onze blik niet op wat tussen ons staat, maar op wat voor ons staat. We dichten de kloof omdat we weten dat we, om onze toekomst op de eerste plaats te zetten, eerst onze verschillen opzij moeten zetten.
We leggen onze wapens neer, zodat we onze armen naar elkaar kunnen uitstrekken. We willen niemand schade berokkenen en harmonie voor allen. Laat de wereldbol, als niets anders, zeggen dat dit waar is:
Dat zelfs als we rouwden, we groeiden.
Dat zelfs als we pijn hadden, we hoopten.
Dat zelfs als we moe waren, we probeerden.
Dat we voor altijd verbonden zullen zijn, zegevierend.
Niet omdat we nooit meer een nederlaag zullen kennen, maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien.
De Schrift zegt ons voor ogen te houden dat ieder onder zijn eigen wijnstok en vijgenboom zal zitten en dat niemand hem bang zal maken. Als wij onze eigen tijd waar willen maken, dan zal de overwinning niet liggen in het mes, maar in alle bruggen die wij hebben gemaakt.
Dat is de belofte die we moeten inlossen, de heuvel die we beklimmen, als we maar durven. Het is omdat Amerikaan zijn meer is dan een trots die we erven. Het is het verleden waar we in stappen en hoe we het herstellen. We hebben een kracht gezien die onze natie liever zou verbrijzelen dan delen. Ons land zou vernietigen als dat betekende dat de democratie vertraagd zou worden.
Deze poging was bijna geslaagd. Maar terwijl democratie periodiek kan worden vertraagd, kan het nooit voorgoed worden verslagen. In deze waarheid, in dit geloof, vertrouwen wij, want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten, richt de geschiedenis haar ogen op ons. Dit is het tijdperk van de rechtvaardige verlossing. Wij vreesden het toen het begon. We voelden ons niet voorbereid om de erfgenamen te zijn van zo'n angstaanjagend uur, maar we vonden er de kracht in om een nieuw hoofdstuk te schrijven, om onszelf hoop te geven en te lachen.
Terwijl wij vroeger vroegen: "Hoe kunnen wij de catastrofe overwinnen?", beweren wij nu: "Hoe kan de catastrofe ons overwinnen? We willen niet terug naar wat was, maar naar wat zal zijn: Een land dat gekneusd is maar heel, welwillend maar moedig, woest en vrij. Wij laten ons niet door intimidatie van de wijs brengen of onderbreken, omdat wij weten dat onze passiviteit en traagheid de erfenis van de volgende generatie zal zijn. Onze blunders worden hun lasten.
Maar één ding is zeker: Als we barmhartigheid met macht verenigen, en macht met recht, dan wordt liefde onze nalatenschap en verandering het geboorterecht van onze kinderen. Dus laten we een land achterlaten dat beter is dan het land dat we achterlieten. Met elke ademtocht uit mijn bronzen borstkas, zullen we deze gewonde wereld tot een wonderbaarlijke verheffen.
We zullen oprijzen uit de gouden heuvels van het westen. We zullen oprijzen uit het winderige noordoosten, waar onze voorvaderen voor het eerst revolutie realiseerden.
We zullen opstaan uit de met meren omzoomde steden van de midwestelijke staten. We zullen opstaan uit het zonovergoten zuiden. We zullen herbouwen, verzoenen en herstellen. In elk hoekje van onze natie, in elke hoek die ons land heet, zullen onze mensen, divers en mooi, tevoorschijn komen, gehavend en mooi. Als de dag aanbreekt, stappen we uit de schaduw, in vuur en vlam en zonder angst. De nieuwe dageraad bloeit als wij hem bevrijden.
Want er is altijd licht, als we maar dapper genoeg zijn om het te zien. Als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn.
Amanda Kijken? Klik hier
Engels versie lezen klik hier
