Gisteren de 21ste was het “internationale knuffeldag”
Waarom knuffelen we nu eigenlijk?
Eerst en vooral is het belangrijk om even terug te gaan naar onze kindertijd, de periode waarin we vaak en graag geknuffeld worden. Kinderen onder de leeftijd van vier worden door hun ouders regelmatig geknuffeld, zeker wanneer ze ziek, verdrietig of bang zijn. Omdat ouders weten dat kleine kinderen niet getroost of gerustgesteld kunnen worden met logische verklaringen, is een knuffel tijdens de kindertijd hét middel bij uitstek om als ouder aan je kind te tonen dat je er voor hen bent en voor hen klaarstaat.
Wanneer we ouder worden, wordt ook het aantal keer dat we geknuffeld worden over het algemeen minder. Zo staan we als pubers vaak weigerachtig tegenover de knuffels van onze ouders. Daarnaast is er ook het idee dat wanneer we rationele volwassenen worden, we minder bevestiging en ondersteuning nodig hebben in de vorm van een knuffel. (Spijtig toch…)
Maar eigenlijk is het zo dat we als volwassenen (soms) echt kunnen verlangen naar de veiligheid en geborgenheid die een liefdevolle knuffel biedt. Op een dieper liggend niveau hebben we immers allemaal te maken met gevoelens van stress, verdriet, angst en teleurstelling. Hierdoor kunnen we echt verlangen naar de geborgenheid van een knuffel. Een knuffel is immers de belichaming van alles wat we missen in onze hyper-individualistische samenleving.
Volledig artikel vindt je hier:
.. en nog een dikke knuffel ;o)
