Zondagmorgen is zo’n moment om even (rustig) te lezen… En deze zondag las ik de volgende bijzonder mooie tekst… gewoon om traag van te genieten.
Goeiemorgen
Pascal Kerkhove, directeur redactie De Zondag
Ken jij dat fijne gevoel nog waarbij je blootvoets naar de brievenbus stapte om te zien of zij(hij) had geantwoord op jouw brief van de week voordien? Hooguit enkele stappen waren het, maar superspannend en niet zelden met licht verhoogde hartslag. Vaak lag er (nog) niets en bedacht ik valabele redenen waarom dat verhoopte antwoord nog even uitbleef. Lag die brief er wel, dan liep ik haastig weer naar binnen om met licht trillende handen die enveloppe open te scheuren en mijn ogen hongerig los te laten op de vele woorden en zinnen. Op het einde begon ik gewoon opnieuw, want ik was het begin alweer vergeten. En het allermooiste moest dan nog komen, want van een dwingende haast om snel te liken of terug te mailen, was geen sprake. Wat er dan wel was? Tijd om te lezen en te herlezen. Tijd om te hunkeren naar wat nog niets was. Dat fijne gevoel heette toen VERLANGEN. Een prachtig prikkelend traag verlangen. Ik keek dagen uit naar de nieuwe plaat van mijn favoriete groep en ontdekte pas na aankoop de schoonheid. Ik zocht uren naar een antwoord dat op mijn tong lag, maar de weg kwijt was tussen mijn hersenen en stem.
Waar is dat fijne gevoel? Ik krijg steeds vaker een antwoord vooraleer ik de vraag heb gelezen. Niets lijkt nog te kunnen wachten, zelf niet het wachten. Hebben. Kennen. Weten. Doen… We willen het allemaal, we willen het hier en we willen het nu. In die nietsontziende drang naar snel genot, dreigt de pure schoonheid van dat prachtig traag verlangen verloren te gaan. Mag ik dat jammer vinden en voorstellen om wat vaker een bewuste omweg te maken? Dan treffen we wel eens onverwachte schoonheid zonder ze te zoeken. Of we zoeken die zonder dwang om te vinden. Ik neem vandaag graag de tijd om tijd te verliezen. Wat denk je, proberen we de postbode op zondag te laten komen? Maak er een fijne zondag van.
