Duracell konijntje
Eigen noot
Een maand geleden hadden we er het nog over… “Hoelang gaat zo’n pacemaker mee?” Tja, zei Erik
“het geeft nu aan dat ik zeker nog zo’n 6 maanden verder kan”…
Je moet weten dat Erik Van Vooren helemaal afhankelijk is van dit stukje techniek en de batterij die er in zit.
Tot hij vorig week plots belde dat we het geplande seminarie over “SLOW” van enkel dagen later moesten
uitstellen, wegens het dringend moeten vervangen van … ja, de batterij. Ik dacht zo bij mijzelf “Erik die 6 maanden
zijn plots snel om, dus a.u.b. geen erg en alle begrip dat je nu eerst operatief moet laten vervangen”. Nu, ik was toch wel
bezorgd en later die dag dacht ik nog, heeft zo’n pacemaker een back-up systeem?, wat als het plots echt stop? …
Brrrr, ik moet er niet aan denken.
Lees hieronder het verhaal van Eric “Het is niet voorbij… het is een nieuw begin”
Het is niet voorbij… het is een nieuw begin
Dinsdag 8 maart
Ik zit op mijn kniestoel in mijn meditatiekamer en besef dat dit de laatste avond is samen met mijn pacemaker.
Na acht jaar trouwe dienst, 70 keer per minuut, 24u op 24u, 7 dagen op 7 is de batterij bijna uitgeput. Hoogste tijd
om te vervangen. Ik ben wat men noemt pacemaker dependent. Omdat mijn voorkamers al sinds 1996 chronisch
fibrilleren heeft Pedro Brugada op 12 september 2001 –jawel, de dag na 9/11- de elektrische hoofdleiding in mijn
hart doorgebrand. Een his-ablatie in het vakjargon. Sinds die dag ben ik een Duracell konijntje. Dit wordt mijn derde
batterij. Tijdens het zitten in de stilte, werd ik overweldigd door een gevoel van dankbaarheid, niet zozeer voor dat
digitale wonderding, maar voor de mensen die het destijds hebben bedacht, geproduceerd, verkocht, getransporteerd,
geplaatst … Wellicht een netwerk van ettelijke tientallen mensen. Zij hebben mijn tweede leven mogelijk gemaakt,
waardoor ik niet meer gehinderd word door de beklemmende ritmestoornissen van de voorgaande jaren.
Ik stuur een warm gevoel van liefdevolle vriendelijkheid naar hen allen.
Woensdag 9 maart
Normaal zou ik nu met de Metanoia Mindfulness Fellows de dag in stilte doorbrengen in de Stiltehoeve.
Maar het leven trekt zich niet veel aan van onze plannen.
Ik ben op weg naar het OLV Ziekenhuis in Aalst. Door de rood-roze gloed van de opkomende zon lijkt het wel
of er aan de hemel in het oosten een vreugdevuur ontstoken werd. Het is vandaag de negende, ik ben geboren
in de negende maand, mijn his-ablatie gebeurde in de negende maand. Ik zou bijna -zoals John Lennon- geloven
dat “number nine” mijn geluksgetal is. Net nu hoor ik op de radio dat sir George Martin overleden is.
“See you at the other side” zag ik hoopvol tegen de anesthesist. Boem, alle licht is uit. Weg bewustzijn.
Ontwaken, vreemde stemmen, irritante tube in de keel, walgelijke smaak van chemische stoffen
in de mond, gevoel dat de snijwonde tegentrekt. Dorst.
“Wakker worden, meneer Van Vooren, ’t is voorbij”, zegt de zorgzame verpleegster op de
ontwaakkamer.
Het is niet voorbij, denk ik, dit is een nieuw begin. Ik neem me voor om voortaan elke
morgen met deze woorden te starten: “Dit is een nieuw begin.”
Zie de link van Erik Van Vooren
https://www.linkedin.com/pulse/een-nieuw-begin-erik-van-vooren
Prachtig boekje om te lezen – zeker een aanrader:
http://www.vanhalewyck.be/boek/dagboek-van-een-stresskonijn
Erik, groetjes van uit Limburg en tot binnenkort
Eddy
