Vrijdag FILOSOFIE
Het verhaal van de buffel uit verhalen uit een verre voorstad…
Toen ik klein was, woonde op het lege stuk grond aan het eind van de straat, waar al dat gras groeide dat nooit werd gemaaid, een grote waterbuffel. Hij sliep bijna altijd en negeerde voorbijgangers. Maar als wij bij hem bleven staan en hem om raad vroegen, kwam hij langzaam naar ons toe, tilde zijn linker hoef op en wees ons letterlijk de juiste weg. Hij zei nooit waarheen hij wees, of hoe ver het was, of wat we moesten doen als we daar eenmaal waren. Eigenlijk zei hij nooit IETS, want zo zijn waterbuffels, ze praten niet graag.
Voor de meeste van ons was dit te veel gedoe. Tegen de tijd dat iemand op het idee kwam om ‘de buffel te raadplegen’ was het probleem meestal zo dringend geworden, dat er direct een pasklare oplossing MOEST komen. Uiteindelijk gingen we helemaal niet meer naar hem toe en ik denk dat hij niet lang daarna is weggegaan, we zagen alleen nog hoog gras.
Erg jammer dat het zo ging. Want steeds als we zijn spitse hoef volgden, waren we verrast, opgelucht en verrukt over wat we onderweg tegenkwamen.
En elke keer zeiden we precies hetzelfde: ‘Hoe kon hij dat nu weten?’
Bron: Het verhaal van de buffel uit verhalen uit een verre voorstad (Shaun Tau) is aangebracht door Regine in de les filosofie, als inleiding over haar filosofische vraag. “wat is goede raad?” … en nu aan jullie, hé … wat is goede raad?
