Een compromis is te veel water bij te weinig wijn..
Voor het bedrijfsfeestje hebben een paar collega’s boodschappen gedaan. Ze hebben alles gehaald wat op het lijst stond. Margo heeft voor het toetje de schil van een citroen nodig, maar ze kan deze niet vinden. Dat is gek.. ze weet zeker dat ze in de winkel ermee in haar handen heeft gestaan. Ze kijkt de keuken rond en ziet de citroen bij Thomas liggen. Margo rent naar Thomas toe en grist de citroen van tafel. ‘Hier dat ding’, commandeert Thomas, ‘ik heb het sap nodig voor de vis!’ ‘Nee’ zegt Margo, en ze houdt de citroen op haar rug. Juist op dat moment komt de baas erbij. Hij snijdt de citroen prompt in tweeën en geeft Margo en Thomas allebei de helft van de citroen. ‘Zo, dat heet een compromis’, zegt de baas triomfantelijk, om daarna in zij nopjes weg te lopen. Margo en Thomas kijken hem verblijft na, wat is dat nu?
Een compromis kan een mooie oplossing bieden, maar als je niet goed kijkt naar wat er speelt, is het maar een matige oplossing. In dit geval zijn Margo en Thomas niet echt goed geholpen met ieder een halve citroen. In de waan van de dag lijkt het compromis, wat eigenlijk een gedeeld verlies is, vaak het handigst. Maar wil je mooie oplossingen die iedereen recht doen, vraag dan naar de belangen van iedereen. Compromissen sluiten werkt vooral als er sprake is van veel belanghebbenden met uiteenlopende en (soms) ideologisch onverenigbare belangen, of als er sprake is van invloedrijke achterbannen, waardoor gezichtsverlies optreedt als je toegeeft…
Vraagje? Wat zijn de belangen in deze citroen case en is er iets anders mogelijk?
