Hoe gaat het? … vervolg
Op 15 augustus 2025 schreef ik in mijn ‘Vrijdag Filosofie’ over de vraag “Hoe gaat het?”
Een vraag die we zo vaak stellen, maar meestal zonder écht het antwoord te willen horen. En meestal krijgen we er even korte antwoorden op: ça va, oké, prima, ik mag niet klagen…
Maar wat gebeurt er wanneer iemand die vraag écht serieus neemt? Wanneer je niet vraagt naar het gedrag, de prestaties of de cijfers, maar gewoon naar de mens achter het antwoord?
Ik vond hierover een prachtig verhaal bij Omdenken (zie hier nan + bron onderaan). Het gaat over een moeder, haar puberzoon, en één klein verschil in formulering: niet “Hoe was het op school?”, maar simpelweg “Hoe is het?”
Dat ene verschil maakte alles lichter, opener, eerlijker. Het gaat niet om school of prestaties, maar om de mens zelf.
Misschien is dat ook een mooie oefening voor ons allemaal: de volgende keer dat je iemand vraagt “Hoe gaat het?”, vraag je misschien gewoon: “Hoe is het?”
Nu, het verhaal triggerde mij ook héél erg omdat wij gisteren een straat BBQ hadden met veel aanwezige ‘leerkrachten’ … en uiteraard ging het over de school, het onderwijs, de vele moeilijkheden , de ouders en de kinderen, het GSM verbod enz.. enz.
Dus hier het mooie ‘Omdenkverhaal: Hoe was het op school?’
Ik ben werkzaam in het basisonderwijs. Dat is een dodelijke combinatie volgens mijn puberzoon van bijna 17. School Juf en moeder zijn... Hoe hoog zijn dan de verwachtingen? Zeer hoog kan ik je uit eigen ervaringen vertellen.
Zielig en voor schut
Al weken zag ik de aanplakbiljetten rondom mijn school hangen. Uiteindelijk pas de bewuste woensdag 4 november besloten om naar de 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk' voorstelling in Cuijk te gaan. Natuurlijk kon niemand van mijn vriendinnen en onderwijsvrienden zo snel oppas regelen dus ik besloot alleen te gaan. Mijn zoon hoorde mijn telefoongesprekken en vond dat ik "zielig was". De termen "loner", "zielig om alleen naar theater te gaan" en "voor schut" vlogen mij om de oren. Dus wonder boven wonder zei hij: "Dan ga ik wel met je mee. Je staat hartstikke voor schut als je alleen gaat."
Stop met opvoeden!
Zo gezegd zo gedaan gaat mijn puberzoon die twee koppen groter is dan ik mee naar het theater vol met moeders en vaders en vooral veel leerkrachten. Geen idee wat hem te wachten stond. De energizer vond hij erg leuk... Af en toen keken we elkaar aan tijdens de voorstelling. Stop met opvoeden! Mijn zoonlief keek me aan alsof hij de verlossende woorden hoorde.
Maar het pubertoneelstukje was de eyeopener. Hij zei zachtjes in mijn oor: "Zo doe jij mam" en ik zei zachtjes: "En zo reageer jij." Stiekem moesten we toch een beetje lachen. Heel herkenbaar.
Hoe is het?
Zoals het een echte juf betaamt, vroeg ik meteen naar een stuk evaluatie en reflectie. Misschien hoopte ik dat hij er iets van had geleerd of dat we een open gesprek zouden hebben. (Eindelijk weer eens.) Ik vroeg: "Waarom word je altijd zo boos als ik je vraag hoe het op school is? Ik heb gewoon interesse in je?" Mijn zoon: "Heb jij enig idee wat je werkelijk vraagt? Het woordje SCHOOL maakt dat ik me moet moet verklaren aan jou. Jij bedoelt met dat woordje eigenlijk: Hoe gaat het op school? Heb je je gedragen? Heb je nog punten terug? Wat heb je geleerd op school? Wat vond je het leukste op school? En heb je nog huiswerk? Door dat woordje word ik al boos en heb dan helemaal geen zin om iets te vertellen. En trouwens: ik ben een man. Die hebben al helemaal geen zin om alles lang en breed uit te leggen."
BAM! Dat kwam even binnen. En ja, hij heeft gelijk. Dat is precies wat ik allemaal wil weten met die ene zin! Ik vroeg hem hoe ik het dan wel moest doen. "Heel simpel" zegt hij. "Gewoon... hoe is het? Dan kan ik zelf bepalen of ik iets over school wil vertellen of niet. Dan heb je oprechte interesse in mij en niet alleen in wat ik op school doe of juist niet doe."
En zo gaan onze dagen sindsdien. Gewoon. Hoe is het? En dat is wat wij er samen van geleerd hebben die ene woensdag in november in Cuijk.
Bron: omdenken - Judit de Jong
Ken je omdenken (nog) niet? > zie hier de website Omdenken
P.S. ik heb het boek ‘lastige kinderen’ gekocht ;o)
